Rimantė Jonušaitė kwam in juni aan bij paars-wit. Rimantė is amper 22 lentes jong, maar ze lijkt al een leven achter zich te hebben. Voor het eerst sinds haar komst vertelt ze over de liefde voor haar familie, over hoe ze in Litouwen een vrouwenploeg oprichtte en over haar ambities bij RSCA. Een openhartig gesprek met onze aanvalster, die op zeventienjarige leeftijd haar thuisland achterliet om haar droom te volgen.
Rimantė, je bent geboren in Mažeikiai, een klein stadje in het noordwesten van Litouwen. Hoe was het om daar op te groeien?
Ik groeide op in een flatgebouw met veel kinderen van mijn leeftijd. Terwijl de meisjes met poppen speelden, was ik buiten met de jongens aan het voetballen. Zo bracht ik mijn jeugd door: voetballend met mijn vrienden. Meer had ik niet nodig.
Hoe zette je de eerste stappen in het voetbal?
Er was een voetbalstadion vlakbij mijn huis, en toen ik vier was nam mijn vader me daar voor het eerst naartoe. We gingen er vaak spelen, en ik vond het geweldig. Op een dag merkte een coach van een lokale club me op – toen begon mijn echte voetbalreis.
In dat stadion trainde een jongensteam meerdere middagen per week. Ik keek meestal alleen, maar soms mocht ik meedoen. De coach vroeg me uiteindelijk om bij het team te komen. Ik begon te spelen met jongens van mijn leeftijd en later hielp ik mee een lokale vrouwenploeg op te richten.
Hoe verliep dat precies?
Toen ik ongeveer 12 jaar oud was, heb ik samen met mijn vrienden en andere lokale meisjes de eerste echte vrouwenvoetbalploeg in mijn stad opgericht. We deden vooral trainingen samen en namen soms deel aan zaalvoetbaltornooien - het kan in Litouwen in de winter erg koud zijn. Ik vroeg mijn coach van het lokale jongensteam om ons te coachen, en hij sloot zich bij ons project aan. Toen ik begon te voetballen met andere meisjes, kreeg ik ook meer aandacht van grotere vrouwenploegen in het land.
Je maakte daarna de overstap naar FC Gintra, een vrouwenploeg in de hoogste klasse van Litouwen. Hoe kwam dat tot stand?
De overstap naar Gintra was een grote en belangrijke stap voor mij. Ze zagen mijn passie voor voetbal, wat het voor mij betekent en mijn honger om te slagen. Gintra nam contact op met mijn toenmalige coach, en ze kwamen zelfs naar mijn thuisstad om met mij en mijn ouders te praten. Ik voelde gewoon dat het de juiste stap was - ik kon bij de club spelen én studeren aan hun sportschool. Het was een geweldige leeromgeving, met een team dat ervaring had in de Champions League.
In 2019 won je zowel de prijs voor Beste Jonge Speelster als de trofee van topscorer. Hoe voelde dat?
Ik voelde me vereerd. Toen ik bij Gintra kwam, verliep alles zeer vlot. Ik scoorde in de competitie, maakte mijn debuut in de Champions League en kreeg mijn eerste cap voor het Litouwse nationale team. Alles ging goed, en op een dag hoorde ik van mijn agent dat er interesse uit Italië was - AC Milan wilde me halen. Het voelde als een droom die uitkwam, vooral omdat ik toen pas zeventien was.
Je verliet Litouwen op jonge leeftijd en hebt al in verschillende grote steden gewoond. Hoe heeft dat je gevormd?
Verhuizen van stad naar stad op zo’n jonge leeftijd heeft veel impact op me gehad - het heeft me gemaakt tot de persoon wie ik nu ben. Ik voel dat ik tijdens deze periode ver van huis als mens ben gegroeid. Ik ben dan ook dankbaar voor alle ervaringen en kansen. Ik heb veel mooie mensen ontmoet en nieuwe vrienden gemaakt, met wie ik nog steeds heel close ben.
De belangrijkste les die ik uit dit avontuur heb gehaald, is dat je ervan moet genieten. Toen ik op zeventienjarige leeftijd naar Italië verhuisde, realiseerde ik me nog niet hoe snel de tijd vliegt. Je moet dus van elk hoofdstuk in het leven genieten - dat is de belangrijkste boodschap die ik de jonge Rimantė zou geven.
Welke mensen speelden een belangrijke rol tijdens dit avontuur?
Mijn zus en mijn ouders zijn het belangrijkste in mijn leven. Ze betekenen de wereld voor mij. We bellen voor elke wedstrijd. Wanneer ik niets van hen hoor, kan ik me niet concentreren en voel ik me niet klaar om te spelen. Pas wanneer ze me geluk hebben gewenst, voel ik me rustig en ben ik bereid om alles te geven op het veld. Het is mijn pre-game routine geworden.
Wanneer ik hen gelukkig zie, ben ik zelf ook gelukkig. Als ik goed speel, wedstrijden win of scoor, geniet ik van hun trots. Dat is heel speciaal voor mij - zij zijn mijn grootste fans. Ze hebben me gedurende mijn hele voetbalreis gesteund.
Je speelt ook voor het Litouwse nationale team. Hoe voelt het om dat shirt aan te trekken?
Het is altijd een plezier om mijn land te vertegenwoordigen. Ik speel voor mijn thuisland, mijn thuisstad en voor alle mensen in Litouwen, een heel klein land. Als ik dat shirt aantrek, voel ik me altijd trots om Litouws te zijn. Ik zie het als een kans om te laten zien wie we zijn en waar we voor staan. Wedstrijden met het nationale team voelen altijd speciaal, en dat zullen ze altijd blijven doen.
Je kwam afgelopen zomer naar Brussel. Waarom koos je voor het project van RSCA Women?
Voor mij is RSC Anderlecht altijd de grootste ploeg van België geweest. Ik voel me trots om hier te zijn en dit prachtige shirt te dragen. Toen ik het bericht kreeg dat de club mij wilde, voelde het als het perfecte project voor mij. Ik geloof echt dat dit team, en de mensen die hier werken, de ideale omgeving creëren om te groeien.
Wat moet er gebeuren om dit seizoen succesvol te noemen?
Natuurlijk willen we de competitie en de beker winnen. Maar het belangrijkste is dat we aan het einde van het seizoen weten dat we alles hebben gegeven en ons volledige potentieel hebben bereikt. Ik geloof dat we alle kwaliteiten hebben om er een succesvol seizoen van te maken. Mijn persoonlijke ambitie is om mijn absolute best te geven en te blijven verbeteren.
En in Europa?
Europese wedstrijden zijn altijd speciaal. Het is een geweldige kans voor ons, zowel de club als de speelsters, om iets te bereiken op internationaal niveau. Dit is de eerste editie van de Women’s Europa Cup, dus we willen absoluut laten zien tot wat we in staat zijn. Het is dan ook ons doel om zo ver mogelijk te geraken in dit toernooi.
Het gevoel richting de wedstrijd tegen Wenen is positief. Hoewel we de heenwedstrijd thuis hebben verloren, zijn we ervan overtuigd dat we kunnen doorgaan. Alles is nog mogelijk, dus we zijn zeer gemotiveerd om de uitdaging aan te gaan. Het ligt nog in onze handen, en ik weet dat we ons uiterste best zullen doen.
Sėkmės, Rimantė.
Succes, Rimantė.