David Steegen: een ‘au revoir’, geen vaarwel

13 jaar aan boord van de mooiste club van het land. 13 jaar aan speciale ervaringen, hechte vriendschappen en vooral: onvoorwaardelijke clubliefde. Het parcours van David Steegen bij RSC Anderlecht is er eentje om te koesteren.

David ging in de zomer van 2009 aan de slag als Hoofd Communicatie bij RSCA. Doorheen de jaren ontpopte hij zich, als kenner van het huis, tot een wandelende encyclopedie maar bovenal tot een trouwe begeleider van spelers, coaches en directieleden. Het leverde hem veel innige vriendschappen, professionele waardering maar ook een eigen boek op. In ‘Elke dag een wonder’ (2018) schreef hij zijn ervaringen als persverantwoordelijke in zijn gekende stijl neer.

In 2020 nam David een nieuwe rol op binnen de club. Als Head of Public Affairs verzorgde hij, als gepassioneerd Brusselaar, de relaties met de vele lokale stakeholders die de club rijk is. 

Het contract van David Steegen bij RSC Anderlecht liep af op 30 juni. David heeft zich intussen geheroriënteerd als zelfstandige communicatieconsulent en werkt in die hoedanigheid onder meer ook voor TopVolley, de Belgische volleybalfederatie. 

Een ding is zeker: de deuren van Royal Sporting Club Anderlecht en het Lotto Park zullen altijd open blijven voor David. Dit is dan ook allerminst een vaarwel, maar wel een ‘au revoir’.

Merci, David. 

Lees hieronder de afscheidscolumn van David Steegen:



Royal Sporting Club Anderlecht worstelt met afscheid nemen.

Geen afscheid is goed genoeg. Een afscheid staat immers nooit in verhouding met grootse heldendaden.

Omdat wie echt van Sporting Anderlecht houdt nooit echt vertrekt.

Na een kleurloos gelijkspel tegen Beerschot vertrok Rob Rensenbrink, de beste ooit (samen met Van Himst), kop in kas, naar de V.S..  Alleen Fernand Beeckman, de iconische verzorger, nam als enige de moeite om hem in Zaventem uit te wuiven.

En dat voor een wereldvoetballer die 2 WK finales speelde met Oranje (als speler van paars-wit), na het schenken van  2 Nationale bekers en 2 Europa Cups en evenveel Europese Super Cups.

Bertrand Crasson, Brusselaar, zoon van het huis, moest het stellen met een applaus vervanging tegen  La Louvière of zo…we kunnen ons vergissen. Na 17 voetbaljaren in de schaduw van Sint-Guido.

Het eerste afscheid van de zoon van het huis, Pär Zetterberg (naar Oympiakos), gebeurde in stijl. Met een collectieve hoogmis in het park en dito tifo. Het tweede afscheid, als scout, was zoutloos, het derde anoniem.

Jan Mulder werd het Park uitgejaagd door een autoritaire Duitse trainer.

Van Ludo Coeck mochten we zelfs geen afscheid nemen. 

Na 13 seizoenen ben ik einde contract en is het mijn beurt. Ik ben droef maar dankbaar.

Dankbaar voor “mijn” eerste titel op Jan Breydel in 2010, de vele “kleedkamers” waar ik mee mocht werken, de vele Europese reizen - groundhopping in class & style van Timisoara over Vilnius naar San Siro - , de trainers en aparte keepers, de felle oorlogen en dito verzoeningen met de media, de wedstrijden tegen Tottenham Hotspur en AFC Ajax (die andere clubs waar ik ook van houd), de shirts van Dembélé en Sulejmani, de 3-3 tegen Arsenal, het ontluiken van jonge wereldvoetballers in spe die ik wegwijs mocht maken in de wondere wereld van het publieke leven, het respect dat ik kreeg van gelijkgestemde fans en commerciële partners, de dichte drommen jongens en meisjes aan wie ik de schoonheid van RSC Anderlecht mocht beschrijven, de innige samenwerking met de gemeente en andere overheidsinstanties, de vele geweldige collega’s, de adrenaline op wedstrijddag, de ontlading achteraf, de veldslagen in Luik en in Brugge, de verloren zondagavonden in Westerlo en Waregem…

Het was allemaal zo mooi. Kostbare herinneringen zijn vanaf nu mijn deel.   

Mooie vriendschappen met onder méér Wasyl, Gillet, Proto, Lukaku, Dendoncker, Kljestan, Frutos, Baseggio, Boeckx zullen verder bloeien.

RSC Anderlecht is voor eeuwig mijn huis, mijn club.

Ik ben het leven oprecht dankbaar om Royal Sporting Club Anderlecht te hebben mogen dienen.

Mijn jongensdroom is 13 jaar lang een onvergetelijke werkelijkheid bewaarheid geworden.

Echt ver weg zal ik nooit zijn. Dank voor alles.

David

Lees verder