In deze tijden van afzondering, willen we de tijd nemen om stil te staan bij enkele bijzonder momenten en kleurrijke figuren die onze indrukwekkende geschiedenis hebben vorm gegeven.
In 1995 kreeg de Duitse coach Herbert Neumann de zware last om Johan Boskamp, na 3 titels op rij, op te volgen. Paul Courant, die zich opmaakte om de levende legende Michel Verschueren op te volgen, was helemaal in de ban van de Duitser die hoge ogen had gegooid in Nederland als coach van Vitesse Arnhem. Toch werd de grote trainersbelofte een van de coaches met de kortste loopbaan bij paars-wit. Na 2 nederlagen in de competitie en 1 in de voorronde van de Champions League tegen het Hongaarse Ferencvaros (0-1) werd hij aan de deur gezet.
Hoewel Neumann, kort na zijn gedwongen vertrek, in de media wild om zich een schopte - hij zou geen eerlijke kans gekregen hebben, het ontslag was onterecht en te snel etc… - kwam hij 10 jaar later een laatste keer terug op dat gedwongen vertrek. Het moet gezegd: Neumann gaf eerlijk toe dat hij zich in 1995 in een soort midlife bevond. Hij functioneerde het best in een familiale, gemoedelijke omgeving. Politiek en achterkamerpolitiek waren hem vreemd. Herbert Neumann was gedreven door angst. Zo zei de man zelf.
Het Anderlecht van mid-jaren 90 was turbulent. De opvolging van Michel Verschueren verscheurde de club in kampen. De conflicten in de coulissen, gecombineerd met de hoge en permanente druk van de overwinning, hadden hem zijn hoofd gekost. Na vijf dagen al reed hij met grote tegenzin naar de training. Neumann voelde zich niet thuis bij het RSCA van 1995. Het siert Herbert Neumann om zo eerlijk met het ontslag om te gaan. Waarschijnlijk kwam hij gewoonweg op een verkeerd moment naar het Astrid Park. Het staat als een paal boven water: RSC Anderlecht is geen club als een ander.
